منورالذهن

بعد از تقریبا یکسال و دو ماه دوباره قسمت شد و آمده ایم پابوس علی بن موسی

بار قبل که با رفقا آمده بودیم زیارت، روز آخر، همان صبح جمعه کذایی بود که وسط رواق امام از بلندگوها شنیدیم که سردار رفت...

محل اسکانمان شده بود ماتم کده و هرکس خبر را می شنید، بی اختیار میزد زیر گریه

بار قبل با داغ سردار از حضرت خداحافظی کردیم و برگشتیم...

و کرونایی که آمد و همه چیز را به هم ریخت و بی توفیقی ما را دوچندان کرد...

اما این روزها که اینجا هستم، دردم چیز دیگری است...

بازار اوضاع خوبی ندارد. مرغ، روغن و... و قاعدتا هرچه ضعیف تر باشی بیشتر زیرپا له میشوی...

خدایا خودت روزی این مردم را برسان به حق امام رضا.

امیدمان به علی بن موسی است. به قلب رئوفش و دست کرمش که از پدر به ارث برده. که پابرهنه های حضرت کسی را جز خودش ندارند...

آقاجان! اگر این مسئولین به امضای کری و تلفن مکرون و پیام مرکل و لبخند بایدن امید بسته اند، خودت به تلافی همه این مظلومان جوری بزن پس کله شان که بلندشدنی پس آن نباشد.

پ.ن: عکسی که بیشتر شبیه خاطره است برایمان. با اینکه صحن ها بازشده، اما دیگر تا مدتها لذت زیارت ضریح را نداریم...