بیست دقیقه ای میشود که کنار خیابان منتظر ایستاده ام تا شاید محض رضای خدا یک ماشین از اینجا رد شود. اگر روز تعطیل نبود، این وقت روز از شلوغی صدا به صدا نمیرسید. اما از بخت بدم پرنده هم پر نمیزند. بالاخره پیکان زرد قراضه ای از دور نمایان میشود. بله، این پیکان عزیز، ناجی من است. دو دست دارم و دو دست دیگر هم قرض میکنم و اشاره میکنم که یعنی: مستقیم! آرام آرام سرعتش را کم میکند و جلوی پایم می ایستد. دستگیره درب عقب را فشار میدهم و به سرعت در را باز میکنم. ماشین بیخ تا بیخ پر است و من این را تازه میفهمم. دیرم شده و چاره ای ندارم جز اینکه بیخیال تمام پروتکل های کرونایی سوار شوم. مسافری که وسط نشسته با اکراه کیفش را میگذارد روی پایش و اندک جایی برای نشستن من باز میکند. بالاخره خودم را زیر نگاه های سنگین مسافران جا میدهم داخل. در به سختی بسته میشود و ماشین قارقار کنان راه می افتد. یک نگاه به ساعتم میکنم و نگاهی دیگر به سرعت ماشین و حرص میخورم. صدایم را صاف میکنم: ببخشید آقای راننده، میشه یه خرده سریعتر برید؟ من یه مقدار عجله دارم. راننده زیرچشمی از داخل آینه دنبال صدا میگردد، به من که میرسد کمی براندازم میکند و با پوزخندی شروع میکند: داداش ما که داشتیم خوب میرفتیم تا اینکه شوما سوار شدی. ماشالا یه ذره دو ذره هم که نیستی. این را میگوید و خنده اش را کش میدهد. خنده ام میگیرد از نحوه بیانش. میگویم: داداش درسته این ماشینِ بی نوا همدم خوبی بوده برات و لوتی گری کرده و سالها پا به پات اومده. اما شما که باید هواشو داشته باشی و ازش اینقدر کار نکشی. راننده آهی میکشد و ضبط ماشین را روشن میکند و چیزی نمیگوید. کمی که جلوتر میرویم، خانمی که سمت چپ نشسته میگوید: آقا ببخشید بعد چهارراه پیاده میشوم. و اسکناسی تاخورده را حواله راننده میکند. راننده هم یک دو تومنی پاره پسش میدهد. خانم جوان که حالا از بیرون پنجره پول را گرفته، با لحنی معترض میگوید: مگه کرایه این مسیر چهار تومن نیست؟ راننده با لحنی حق به جانب میگوید: خانم چند وقته که تاکسی سوار نشدی؟ گرون شده... این را میگوید و پدال گاز را میفشارد و به مسیرش ادامه میدهد. مسافری که جلو نشسته میگوید: این خانم راست میگفتا. قیمتش همون قدر بود. از کی گرون شده که ما بی خبریم؟ خوشحال از اینکه راننده در موضع ضعف رفته است، نمیگذارم بحث ادامه پیدا کند و نون را در تنور میکوبم و دیرشدن کارم را به او یادآوری میکنم. در این لحظه اما مسافر کناری ام شرع میکند به اعتراض: پروتکل ها رو که اصلا رعایت نمیکنی. ماسک هم که نزدی، مسافر اضافه هم که سوار کردی، پنجره های عقب هم که پایین نمیاد. با این وضعیت، چطوری روت شده کرایه رو هم گرون کنی؟
راننده که از دست حرفهایم کلافه شده میگوید: داداش تو دیگه این وسط چی میگی؟ دیر اومدی میخوای زودم بری؟ از آینه زل میزند به مسافر عقبی و میگوید: شما مشکل داشتی سوار نمیشدی. مسافر جلویی حرفش را پی میگیرد: نکنه چون برقا هر روز قطع میشه و جنسا گرون شده شمام گفتی بذار ما هم این وسط از آب گل آلود ماهی بگیریم. لابد کرایه منم میشه ده تومن؟ آره؟ راننده برمیگردد سمتش و با حرص میگوید: همینه که هست. برای کار خودم هم که شده سعی میکنم پا در میانی کنم. رو به مسافر جلو میگویم: آقا شما خودتو ناراحت نکن. آقای راننده منظور خاصی نداشت، بالاخره اینام شغل سختی دارن. هر روز باید با کلی مسافر سرو کله بزنن. البته کرایه این مسیر تو روزای عادی همینه که شما میگی. اما امروز روز تعطیله، بالاخره یه فرقی باید بین روزای تعطیل با روزای عادی باشه دیگه.
راننده میگوید: خدا از دهنت بشنفه داداش. و خواسته ام را یادش می آید: راستی شما دیرت شده بود. و گاز میدهد. ظاهرا اوضاع دارد به حالت عادی برمیگردد. تا اینکه مسافر کناری که از دستم کلافه شده رو به من میکند و با لحنی عصبانی میگوید: اصلا به شما چه ربطی داره که داری طرف راننده رو میگیری؟ شما به فکر قرارت باش که دیرنشه. و رو میکند به راننده: میخوای زنگ بزنم تاکسیرانی پلاکتو بدم از نون خوردن بندازنت؟ راننده این بار با بیخیالی هرچه تمام تر با خنده جواب میدهد: آره داداش همین الان بزن. داری میگیری؟ شمارشو بگم؟ و زیرلب فحش بدی نثارش میکند که خیلی هم زیرلب نیست و من هم میشنوم. راننده به این جمله بسنده نمیکند و میزند روی ترمز و میگوید: اصلا اگه ناراحتی همینجا پیاده شو. بقیه مسیرو هم مجانی برو. مسافر عقبی لحظه ای ناباورانه به راننده نگاه میکند و بعد میگوید: باشه. پیاده میشم. ولی بدون که این بی انصافیت راه دوری نمیره. بیا اینم پولت. خرج دوا درمون کنی ایشالا. و اسکناسی را پرت میکند سمت راننده و پیاده میشود. مسافر جلویی نیز پشت بند او پیاده میشود. قبل از اینکه در را ببند نگاه بدی به من میکند و درب را محکم میکوبد به هم. راننده داد میزند: بقیه پولتو بگیر خب. و مسافر عقبی که دارد دور میشود میگوید: گفتم که، خرج دوا درمون کنی... راننده با حرص دنده را جا میزند و پا روی گاز میگذارد و ماشین از جا کنده میشود.
حالا من مانده ام و قراری که دیر شده و راننده ای که قارقارکش از صدای آهنگ مستی جهان پرشده: چه حال خوشیه مستی نه غم داره نه شکستی...
پ.ن: این داستان، عصر امروز ساعت شش عصر در کوچه پس کوچه های خیال من رقم خورد. و هنوز صدای آهنگ ضبط تاکسی توی گوشم است. و هنوز نرسیده ام سر قرار...
- تاریخ : پنجشنبه ۷ مرداد ۰۰
- ساعت : ۱۸:۲۰
- |
- نظرات ( ۲ )
