منورالذهن

کار ساده ایه تو خونه رفتن و نشستن.

عامل نشستن اون خانم، حاجی فیروز شدن این مرد، تو مدرسه نبودن بچه ها...

و همین طور نجات دهنده ی اونها.. 

راه حل من همیشه اینه. حالا اگه یه عده به تندروی و اینا متهمم کنن، مهم نیست برام. چون کاملا بهش ایمان دارم :)

کی مسئول به بدبختی افتادن مردمه؟ من از اعتقادات شما خبر ندارم و ممکنه مثل خیلیای دیگه بگین دارم بحثو سیاسی می کنم و این دست حرفا. از نظر من، اونایی که رو صندلی نشستن مسئولشن. می دونید چی می خوام بگم. معتقدم اوضاع معیشتی، خرد شدن شخصیت مردم به خاطر زندگی کردن، همه و همه گردن اوناییه که شکمشون پشت میزاشون جا نمیشه.

عامل نجات دهنده هم اول خود مردمن و بعد صاحب این زمانه ست. که این اوضاع بغرنج رو کی می تونه جمع کنه به جز خودش :)

و حالا...پذیرای فحش های احتمالی هستیم...

راستش من کار زیادی از دستم بر نمیاد برای اون ها... روزایی که از دانشگاه بر می گشتم این یه مسئله ی ازاردهنده بود برای من هم... الان که تو خونه ام، گویا که از اول نبودن... یعنی پاک کردن صورت مسئله شاید برای داشتن آرامش جواب بده...

ولی اگر من کاری برای ایکس نمی تونم بکنم، برای ایگرگ می تونم انجام بدم خوبه... مثلا من برای خونه نیاز به یه سری چیزا دارم... مثل دستمال و دم کنی و این چیزا... می رم از خانم هایی می خرم که تو خونه این چیزا رو تولید می کنن و به عنوان سرپرست خانوار می فروشن... یا مثلا یه سری زندانی ها هستن که بدهی های زیادی ندارن... در حد پونصدهزار تومن... حداقل برای یک نفرشون می تونم کاری کنم و با دوستام و اعضای خانواده ام پول بذاریم و تعداد محدودی رو آزاد کنیم در حد وسع خودمون. ( امسال این کار رو پدرم پیشنهاد کرد و اعضای خانواده رو کمک گرفت. خدا توفیق داد و تونستیم بدهی تعداد کمی رو صاف کنیم. )

این کار ها شاید کار زیادی نباشن، اما باعث می شن کمی و فقط کمی زندگی آسون تر بشه برای اون آدمایی که باهاشون همدلی می کنیم. برای ریشه ای کار کردن، نمی تونیم کاری کنیم و از دستمون بر نمیاد... حتی اون آقای مسئول هم نمی تونه یه ساله کاری کنه... چون یک فاکتور نیست که بگیم اگر فلان وزارتخونه درست کارش رو انجام بده، همه چیز درست می شه... فلان وزارتخونه ها و بهمان نهاد ها و فلان روسا و بهمان مدیر ها باید همکاری کنن و برنامه بریزن =)) که خب، مدینه ی فاضله نیستش که متاسفانه...